#2 Wachten.

Dus, ik krijg een cochleair implantaat! Woop woop!

Mocht je niet op de hoogte zijn van het proces hieraan voorafgaand, check dan vooral mijn Biografie of mijn eerste Blog

Mensen die me een beetje kennen weten dat ik en niet zo goed stil kan zitten en helemaal niet zo goed in wachten ben. Noem me maar gerust ongeduldig. En ook ik ben soms onzeker of schiet in de stress. 

Tot nog niet zo heel lang geleden was ik me eigenlijk helemaal niet zo bewust van mijn beperking, totdat ineens dingen gewoon niet meer kon. Ik ging zaken op een rijtje zetten en dacht.. wat kan ik eigenlijk wel nog redelijk gewoon horen...? En dan met de nadruk op "gewoon". Conclusie, bizar weinig. Überhaupt, bleek tijdens de onderzoeken, is het met dit gehoorsverlies uitzonderlijk wat ik allemaal doe. Fijn genoeg heb ik me tot niet zo heel lang geleden nog best kunnen redden met allerlei trucjes en aangeleerde dingen als liplezen etc. Maar tjonge wat een uitputtingsslag.. en momenteel zijn al die, soms belachelijke, oplossingen gewoon niet meer voldoende om te functioneren.

Nadat ik als geschikte kandidaat voor een ci werd beschouwd, heb ik mezelf de eerste dagen ondergedompeld in de wereld van de CI drager. Op zoek naar iemand met een verhaal dat bij mijn situatie in de buurt kwam en op zoek naar positieve en negatieve ervaringsverhalen.

Dus, Google weet veel dacht ik. Zo begon daar dus ook mijn zoektocht. Link na link klikte ik open, ik las ervaringen van anderen, informatie over het implantaat, de ingreep, de nazorg en de revalidatie. Ik las gewoon alles dat ook maar enigzins mijn interesse wekte. Ik vond veel, maar niet echt wat ik zocht. Ik zocht iemand van mij leeftijd met het zelfde type gehoorsverlies. Veel ervaringsverhalen gingen over mensen die (zeer) slechthorend geboren werden, plotsdoof werden, doof werden door bijv hersenvliesontsteking, doof werden door een ander trauma of mensen die wel doof werden door een soortgelijk probleem maar dan al 70 jaar waren ofzo. Begrijp me niet verkeerd maar je leven ziet er anders uit als je 36 bent met 2 jonge kinderen, 28 uur werkt en een goed gevuld sociaal leven hebt enz. Ik was opzoek naar iemand waarmee ik me kon identificeren. 

Al snel bleek dit onmogelijk. Niet omdat ik niet direct soortgelijke verhalen vond maar vooral omdat iedere situatie anders is. Ieder gehoorsverlies is anders, ieder mens is anders en het verloop van de revalidatie is voor iedereen anders. Dus resultaten vergelijken ed, dat zat er niet in. Ergens jammer want ik hoopte een gemiddelde ofzo te vinden van succes ervaringen, iets wat kon duiden hoe groot de kans van slagen zou zijn wanneer je mijn gehoorsproblemen zou hebben.

Ik kwam wel in contact met mensen van mijn leeftijd. Mensen met een andere achtergrond en een ander verhaal maar ze waren van mijn leeftijd. Hen onderwierp ik vervolgens aan een kruisverhoor. En tja.. t werd opnieuw bevestigd, de ervaringen zijn zo uiteenlopend, je kunt er niets zinnigs over zeggen. Langzaam kon ik mijn honger naar informatie en behoefte aan duidelijkheid wat loslaten en bedacht ik deze blog om onderandere mijn verhaal te delen met mensen die opzoek zijn naar ervaringen. Maar ook om mensen mee te nemen in mijn proces.

Pas geleden was ik in de bioscoop met de kinderen. Leuk uitje zou je zeggen, helaas was de tekenfilm van oorspong Engels en was er Nederlandse tekst overheen gezet. Ondanks t gigantische volume in zo'n bioscoopzaal kon ik gewoon niet verstaan of aflezen wat er allemaal werd verteld. Gewoon niet. Opnieuw confronterend, dat zeker.. Dus als je me vraagt waar de film over ging zal ik zeggen dat ik geen idee heb maar de koffie prima smaakte.

Hier in Limburg wordt carnaval gevierd, vastelaovond zoals wij het noemen. Ik word blij van schminken en vind het leuk om het samen met anderen te vieren. Dit jaar was echter anders, ik was me meer dan ooit bewust van mijn oren, van dat wat ik hoorde of beter gezegd niet hoorde...

De teksten kon ik niet verstaan als ik het liedje niet kende. Überhaupt iets samenhangends in die zogenoemde muzikale brei kon ik vaak niet ontdekken. Gelukkig hoorde ik de bas of t ritme vaak wel. Verdrietig werd ik van liedjes die ik kende, want gek genoeg kon ik bekende liedjes zo mee zingen en verstond ik de tekst. Soms ging ik te snel omdat ik de muziek niet goed "uit elkaar kon trekken" en niet zeker wist op welke plek in t refrein we waren. Ik hou van muziek en zeker als teksten me weten te raken. Tja, dat ik dit jaar zelfs geraakt werd door liedje over koeien in de alpenwei was echter een nieuwe ervaring, haha. Ik werd niet geraakt door inhoud van de tekst, maar meer door het feit dat ik straks met het implantaat mogelijk helemaal geen muziek maar kan horen. Muziek schijnt nogal complex te zijn voor het implantaat. Het is gemaakt om spraak te verstaan, niet om muziek te horen. En dat is dan zo'n moment zoals ik hier boven bedoelde.. dat ik even in de stress schiet. Dat ik onzeker en verdrietig ben.. me zorgen maak...

De laatste dagen luister ik veel muziek en zing ik veel. Ik merk dat ik muziek ook in mijn hoofd kan "horen" of in iedergeval kan herinneren hoe een liedje klinkt. Vast heel normaal, maar ik was me er nooit zo bewust van. Ik probeer muziek te luisteren met een vinger in het oor waar de ci komt en het hoorapparaat in het andere oor... ik hoor muziek, wel anders, maar ik hoor het. En als ik het liedje ken, kan ik het mee zingen... ja, 't zal er vast achterlijk uitzien, maar het maakt dat ik me wat geruster voel. Mocht ik met t CI niet muziek niet goed horen of kunnen verdragen,  kan ik wellicht met mijn rechter oor nog wat compenseren.. 

En toch, ik kijk er naar uit!

Want stel dat ik straks zonder spraakafzien mensen kan horen en verstaan.. oh man.. wat zou mijn dagelijksleven veranderen! Minder luisterinspanning, misschien zelfs meer energie en wat zullen gesprekken dan gemakkelijker verlopen. Dit hele implantaat is daar geen garantie voor. Maar het voelt wel als een kans! Take it, or leave it!