#3 De datum.

Het verlossende mailtje van de CI coördinator verscheen in mijn email inbox. "Zoals afgesproken informeer ik u graag over de voorlopige datum van uw CI operatie." Ineens voel ik zenuwen in mijn maag.. 23 mei 2023.. snel maak ik een rekensom. Dat zijn om en nabij 7 weken wachten tot aan de datum. Met in die 7 weken ook nog 2 weken vakantie.. de tijd zal voorbij vliegen. Even word ik wat emotioneel. Ik haal diep adem, herpak me en informeer mijn man, familie en wat vrienden. 

Mocht je het een en ander gemist hebben, check dan vooral mijn Biografie en mijn eerste twee Blogs.

Onze geplande zomervakantie valt midden in de revalidatie. Als de processor inderdaad na 4 tot 6 weken aangesloten wordt ben ik pas een paar weken aan het revalideren in het uiterste geval. We balen even, maar annuleren de zomervakantie. De eerste weken zijn cruciaal en het meest intensief. We zien ter zijner tijd wel hoe het gaat en of we weg gaan of niet.

Even terug naar dat gevoel van hier boven. Of het nu zenuwen zijn, of het spanning is of onzekerheid.. ik kan het niet precies benoemen. Wel voel ik dat er in mijn lijf en hoofd van alles gebeurd. De countdown is begonnen... 7 weken..

De tijd vloog voorbij..

De maatschappelijkwerkster van Adelante kwam op ons verzoek op huisbezoek. Ze nam de kinderen mee in het hele proces. Ze is een bekende in ons gezin aangezien onze dochter ook perceptief gehoorsverlies heeft. (Jup, I know, beetje jammer, dat zeker..) 

Vooral het verhaal over het verloop van de operatie maakt op de jongste indruk. Klappen ze echt je oor terug?? En je botten in je hoofd, boren ze daar echt een gaatje in? Jep, dat gaat er gebeuren. Met plaatjes en een echt implantaat wordt het verhaal verduidelijkt. De kinderen begrijpen wat er gaat gebeuren en stellen die avond nog wat vragen. De oudste is er van overtuigd dat ik straks weer alles hoor.

Alsof je naar zo'n operatie heen leeft, heel bewust luister ik naar de geluiden die ik wel hoor. Heel bewust ben ik me van de situaties waar in ik niet goed of amper iets hoor of versta. Alsof ik afscheid neem van dat wat ik ken, alsof ik me iedere keer weer realiseer dat dit nooit meer zo als "nu" gaat zijn.

Ik hoor vaak geluiden die ik niet kan plaatsen. Ik realiseer me dat dat straks mijn nieuwe werkelijkheid zal zijn de eerste maanden. Nu lachen we om de dingen die ik verkeerd hoor, of niet versta. Hoe zal dat dadelijk zijn als ik helemaal niks hoor de eerste weken.. en misschien versta zelfs met processor de eerste weken of maanden niks. 

Hoeveel geduld kan mijn omgeving dan opbrengen? En hoe ongeduldig kan ik er zelf van worden? Zal het me frustreren? Verdrietig maken, juist mijn vechtlust aanwakkeren? Aan motivatie zal het niet liggen maar het ervaren van vooruitgang is dan wel belangrijk voor me.

Van de week was ik in het zwembad.. ik kan mijn dochter daar best goed verstaan.. terwijl mijn man daar haast niks of niemand in 1 x verstaat.. dan schiet er door mijn hoofd, is dit gedoe echt nodig hoor ik echt zo slecht, moet je zien, ik voer hier hele gesprekken, zonder hoorapparaten in een zwembad met spektakel?  Huh....?! 

Ik ben er overigens nog niet helemaal achter hoor, hoe dat kan.. misschien dmv liplezen, context weten en stemvollume dat ze aanpast..?  Smorgens zonder hoorapparaten versta ik der namelijk niet, hahah..

Ondertussen zitten we aan het einde van de meivakantie. Ergens in de buurt van de Zwitserse grens babbel ik op mijn beste Duits met een mede kampeerder onder het afwassen. Zal ik hem straks ook verstaan...? Een taal die me niet vreemd is maar zeker niet eigen is? Aanstaande maandag zijn het nog maar 2 weken tot 23 mei. Ivm Hemelvaart betekent dit gewoon nog maar 6 dagen werken...

Pffff, adem in, adem uit en geloof in dat wat er gaat komen!!