#4 The day.

En ineens was het 23 mei 2023. 23-05-23. Tja als we dan toch wat met datums hebben, is deze datum perfect. We telde de maanden, de weken, de dagen en nu dus de uren af. Ineens was het dinsdag 23 mei. Was ik bang? Nee. Was ik gespannen? Niet meer dan gezonde spanning. Was ik zenuwachtig? Zelfs dat niet. Als je zo lang naar iets toe leeft, kun je je er denk ik ook het het beste voorbereiden. Daarnaast voelde het niet alsof er alternatieven waren, verder gaan zoals we deden was ook niet ok. Ik was er klaar voor en vol vertrouwen melde ik me bij " nuchtere opname".

De aanloop naar deze dag lees je terug in mijn eerdere Blog's en Biografie.

Mooi operatie hesje aan, je weet wel, een die je op de rug dichtdoet, waar je kont tussenuit piept. Anyway. Kleren in de tas en wachten op de dokter. Die was er al snel en deed de checks die volgens protocol nodig waren, of ik wel echt Bianca was, wanneer ik geboren was en waar ik voor in het ziekenhuis was. De dokter vertelde dat hij mijn restgehoor zou proberen te besparen en dat de o.k daardoor wellicht langer zou duren.

Daar gingen we, na een dikke afscheidskus. Ik in t bed, 2 broeders die me verplaatsten en waarmee ik grapjes maakte. Het voelde zelfs alsof het niet echt over mij ging. Na een hele korte rit werd ik de o.k opgereden. Whow... wat een toeters en bellen riep ik. 2 grote tv schermen, lampen, kastjes, metertjes, infuuszakken en ik weet niet wat allemaal meer. Tig man personeel allemaal met iets anders bezig en even vriendelijk. Ik keek mijn ogen uit en moest overstappen op het operatiebed. Men deed heel erg zijn best om me op mijn gemak te stellen. Ze vertelde wat ze gingen doen en ik kreeg een warmte deken. We maakte een dolletje terwijl het infuus werd aangeprikt en ik herinnerde de broerder eraan dat ik hem niet verstond als hij boven mijn gezicht hing terwijl hij achter me stond. Zijn mond beweegt dan natuurlijk ook op zijn kop waardoor ik niet meer kon liplezen. We konden er om lachen. 

Wederom wilde de dokter weten of ik nog steeds Bianca uit 1986 was en wat ik kwam doen. Nog steeds bleek ik de juiste patiënt te zijn en nam hij wat medische details door met het overige personeel.

Mevr Voncken, daar gaat u, succes en tot straks. Ik hield mijn ogen open en telde in mijn hoofd af..  4...5...6... en..

Ik werd wakker op de recovery, zonder pijn, zonder paniek of rotgevoel. Wel had ik dorst, dat werd opgelost met een waterijsje. Half slapend drupte t ijsje in mijn gezicht en slingerde de zuster me aan om te likken. 

Nog geen half uur later werd ik naar de afdeling verplaatst en voelde ik me behalve vergeetachtig eigenlijk wel helemaal prima. Geen pijn, niet duizelig. Ik had zelfs wat honger en kreeg een boterham met een bouillonnetje. Opkikkertje. T voelde alsof adrenaline door mijn lijf jaagde. Ik was klaar wakker zo leek het en merkte dat t verstaan van de zusters best ging met wat extra inzet. Toch knikte ik af en toe stiekem even in een korte slaapje om vervolgens alert wakker te worden. Nou, was t dit? Piece of cake hoor! 

Mijn man kwam op de afdeling. Ook hij wist niet wat te verwachten maar was al snel gerust gesteld. Uiteraard had ik alweer praatjes. Niet veel later werd ik door de zuster naar de wc begeleid. Alle slangetjes waren losgekoppeld ed en ik moest zelf plassen. Hup, daar ging ik wat gammel maar wel recht door. Plassen en zelf terug lopen met de zuster achter me. Prima.

De dokter kwam en vertelde heel tevreden te zijn. Ondanks dat hij ipv 4 mm maar 2mm ruimte had leek het erop dat hij het evenwicht en de aangezichtszenuw niet geraakt had. Het implantaat is getest op de o.k en leek te functioneren. Als ik me goed voelde en de verpleging geen reden had om me daar te houden mocht ik naar huis. Het was 15.15 uur toen ik vertrok met een stapeltje leefregels en pillen als antibiotica, pijnstillers en prednison. Houdoe en bedankt.

Die nacht sliep ik amper. Of het van de adrenaline was die ik kreeg om wakkker te worden, of de late prednison pil? Geen idee, maar verder dan hazenslaapjes kwam ik niet. Ik kon gewoon de slaap niet vatten, niet omdat ik lag te piekeren, helemaal niet, maar ik kwam gewoon niet in ruststand en voelde me energiek. 

De dag erna mocht het verband er vanaf.(foto hier beneden; ik vind hem niet schokkend maar kan niet bepalen hoe dit voor jou is) Niet wetende wat ik aan zou treffen en of het pijn zou doen begon ik eraan. Alsof je een wikkel rondom een chocolaatje verwijderd, zo gemakkelijk ging het, geen pijn gewoon, hup hup en daar was het resultaat.  Whaw.. wat netjes, precies achter mijn oor. Oh het oor lijkt wel iets naar binnen te staan. Misschien van het drukverband? Naja komt goed. Kijk nou toch, hier zie je straks toch niks meer van? Daar waar de blauwe streep staat voel ik het implantaat zitten. Ik merk dat ik links nog hoor, waaw. Restgehoor dan inderdaad bespaard? Over 2 weken mag ik het proberen met het oude hoortoestel.

Nu is het vrijdag, 4 dagen later. Ik merk dat ik vooral moe ben en en ik op mijn grenzen moet letten. Ik zou ik niet zijn als dat mijn uitdaging niet was. Ik dender namelijk nogal makkelijk gewoon door. En ben niet zo goed in het bewaken van mijn eigen grenzen. Zo werd ik gister namiddag bestraft met hoofdpijn en wat pijn aan de hechtingen. Keep it slowly, mevr. Ik heb de afgelopen dagen overdag ook heel wat uurtjes geslapen en doe wel mijn best om rust te nemen.

19 juni word ik aangesloten op mijn implantaat. Dat is het moment waar ik nu naar toe leef. Hoor ik wat? Zo ja, wat hoor ik? Kan ik direct verstaan? Of niet?  We gaan t zien!!