#5 Verloop v/d eerste 2 weken.

Leuk he, al die kaartjes? Heel fijn dat zo veel mensen aan me denken en me supporten. Het doet me goed, echt super lief!

Ondertussen is de ingreep twee en een halve week geleden. Hoe ik me nu voel? Steeds meer als mezelf! Dat is goed, maar ook valkuil. (Zegt men 😉) 

De eerste dagen voelde ik me een duracel konijntje.  Waarschijnlijk door de prednison ofzo want slapen ging erg moeizaam. Ik voelde gewoon zoveel energie door mijn lijf jagen. Ik kon gewoon niet in de ruststand komen en keek de uren weg in bed. Overdag probeerde ik vooral niet veel te doen, deed ik wel te veel dan floot mijn hoofd me terug. Steken bij de wond of het implantaat. Ok. Rustig aan, werd streng tegen me gezegd door mijn man. 

Ik heb de eerste paar dagen heel veel dorst gehad. Een droge mond en keel. Mijn tong was, en is dat nog steeds, gevoelozer aan een kant. Hij tintelt. En mijn smaak was (en is nog steeds) anders aan die kant. Het is de linkerkant van mijn tong, de kant van het CI. Alles smaakt wat naar metaal of chemisch.

Mijn hoofd was chaos. Ik kon het moment van mijn medicatie maar niet onthouden, of wist de tijd wel maar vergat ze op het juiste tijdstip alsnog. Gelukkig functioneerde mijn man als "pillen-wekker" en " apotheker" de eerste dagen. Denk aan je amoxicilline (3x pd) en vergeet niet je prednison (2x pd) oh en je moet ook nog even een onderhoudsdosis paracetamol. Ja baas.. Ook dingen die me verteld waren vergat ik en ik vertelde zelf dingen dubbel. Mijn hoofd was in ieder geval niet helder. Ik voelde me alsof ik een kater had, lam, brak. Je kent t wel. Dit keer alleen zonder eens goed door te zakken. 

Ik merk dat mijn evenwicht niet helemaal 100% is en heb t gevoel een beetje naar rechts te trekken. Al zie je dit blijkbaar niet met lopen. Ik ben nog niet helemaal gekalibreerd ofzo. Het lijkt net alsof ik de afstand met lopen niet goed inschatten waardoor ik ernaast stap of me verstap. Ik ben hierdoor 2 keer gevallen, 1x op de trap en in keer tijdens het wandelen, gelukkig ben ik goed gevuld dus zal ik niet snel wat breken hihi.. behalve spierpijn, blauwe plekken en een geschaafde knie heb ik er niks aan overgehouden. 😅

Ik begon langzaamaan weer wat dingen rondom huis op te pakken. Een wasjes draaien of een maaltijd koken kon ik prima. Na een een paar dagen voelde ik me ook goed genoeg om alleen met de hond te wandelen. Rustig aan weer opbouwen. Dat niks doen maakt me ook niet blij, ik heb prikkels nodig, even een andere bezigheid om me goed te voelen. Dus, ik probeer er wat van te maken.Toen de prednison op was, sliep ik ook weer goed. Ik kan immers normaal altijd en overal, slapen. Ik heb de dagen daarna veel tijd door gebracht gewoon op de bank, hangend of slapend. 

Genieten van de stilte krijgt een hele andere betekenis als je zo met maar één hoorapparaat door het bos loopt. Nog meer dan normaal moet ik mijn ogen gebruiken. Ergens maakte het me ook wel wat onzeker. Moos de hond loopt in het bos los. Onzekerheden als, hoor ik het wel als er iets gebeurd? Kan ik hem op tijd bij me roepen? Komt er een fiets? Een auto? Oh nog eens kijken, huh, hoorde ik nu wat? Onze Friese stabij vindt het wel prima zo, elker dag een groter rondje door t bos. Blij ei wordt hij van die wandelingen.

De wond achter mijn oor was heel snel al heel netjes. Ik heb er ook geen pijn aangehad en kon na een paar dagen alweer op links slapen. Wel heb ik na bijna 2 weken het knoopje uit de hechting laten knippen dan dat groeide in mijn vel en trok wat. 

Haren wassen was ook wel een dingetje, de wond mocht namelijk echt niet nat worden. Met een beker over mijn oor, mijn hoofd schuin, en mijn man als kapster stonden we een aantal keren samen in de douche om toch fris haar te hebben. Niet ideaal maar beter dan niet wassen. 

De arts had geprobeerd om mijn restgehoor te besparen, zoals ik vertelde in mijn vorige blog leek dat gelukt. Na 2 weken mocht ik mijn hoorapparaat op links in doen om dit uit te proberen. En ja, ik hoor nog wat, en nee, niet "zo veel" als hier voor. Ergens was ik een klein beetje teleurgesteld.. Maar.. het helpt me nu de komende weken wel door met het verstaan van anderen. We hoeven geen gebruik te maken van een communicatie hulpmiddel, wel moeten we nog meer ons best doen om te communiceren. Maar, we kunnen een gesprek voeren. Dat is fijn.

Vandaag drukte de maatschappelijkwerkster van de revalidatie me op het hart om rustig aan te doen ook al voel ik me goed. Ze denkt dat de hoofdpijn die ik regelmatig heb, toch komt van het te veel doen. (En ik doe al niet zo veel.. volgens mijzelf) ook al voel je je goed, in je hoofd is ook vanalles gebeurd, vertelde ze. Ok ok.

Ik nam haar advies ter harte en ben na de lunch op de bank geploft en zojuist wakker geworden na een dutje. Ineens werd ik overvallen door vermoeidheid en viel ik in slaap. Zou ze dan toch gelijk hebben en dender ik door op de adrenaline die ik altijd wel voel?? 

To be continued.. 19 juni mag ik voor het eerst horen met het implantaat... zo der hoorapparaten.. wordt t stil? Of is t juist heel veel herrie? We gaan t zien..