#6 Het aansluiten.

En toen was t 19 juni 2023. Wachten wordt beloond zegt men. Deze afspraak zou namelijk het vertrekpunt zijn voor de revalidatie... tot nu toe voel ik me een patiënt uit t boekje zoals ze t noemen.

Een zeer geslaagde operatie zonder echte complicaties. Ik heb restgehoor in het geopereerde oor maar ben wel een piep (tinitus) rijker in dat zelfde oor. De wond is goed genezen,  ik voel me goed. Mijn tong tintelt nu niet meer maar mijn smaak is nog wel een beetje anders. Pijn heb ik niet gehad en echte ongemakken ook niet. Ondertussen mag ik mijn haren weer gewoon normaal wassen. Zoals in de vorige blog te lezen was dit namelijk een hele expeditie de eerste 3 weken.

Maar dus, of ik die patiënt uit t boekje zou blijven moest nog maar blijken toen ik de 19de bij adelante in Blerick aan de balie stond. Ondertussen had ook ik last van nerveuze kriebels in mijn buik maar geloofde ik ook in een positief eindresultaat. Of dit vandaag al zo positief zou zijn moest nog blijken, maar ik geloofde dat het tenminste op de langere termijn succesvol zou gaan zijn. 

Ik kreeg wat stencils aangereikt in de wachtkamer die ik door kon nemen tot aan het moment dat de afspraak zou beginnen. In die stencils stond uitgelegd wat er in die afspraak zou gebeuren. 

Ok daar gaan we, ik werd door een van de audiologen opgehaald. Even was er wat verwarring over de kleur van de processor. Maar uiteindelijk bleek hij toch de juiste kleur te zijn. Kort werd nogmaals voorbesproken wat de bedoeling was van de afspraak en welke stappen er zouden volgen, het litteken werd gecontroleerd en de magneet sterkte werd bepaald. De processor wordt namelijk dmv een magneet op het inwendige gedeelte (implantaat) bevestigd. Mijn huid en haren zitten dan tussen het implantaat en de processor. Aan de processor zit een kabeltje naar de oorhanger. Deze ziet er uit als een royaal hoorapparaat. Hier zit oa de microfoon, Bluetooth en batterij in/ aan. De kleur is zoals mijn haarkleur. 

Nou Bianca, dan mag je nu je hoorapparaten uitdoen en gaan we kijken hoe hard je de geluiden via je CI ervaart. De eerste tonen die ze lieten horen waren als loeiende sirenes, alleen dan allemaal op een andere frequentie. De een hoog de ander laag. Iedere keer moest ik aangeven wanneer het geluid comfortabel was en wanneer te hard. 

Wat een vreemde gewaarwording. Vooral in de wetenschap dat dit dus niet een echt geluid was maar mijn gehoorszenuw geprikkeld werd om deze geluiden naar mijn hersens te sturen. Ook vond ik t moeilijk te zeggen wanneer iets hard of te hard was.

Na het instellen van de luidheid van de ci was daar t echte werk... het CI werd aangezet.. ok.. Bianca kun je me verstaan? Ik moest me concentreren, het geluid galmde en walmde, als een sonarboot, je weet die ping die dat ding iedere paar seconde maakt maar dan de hele tijd om iedere klank die er gemaakt werd heen. Als een echo, galmend en hard. De audioloog praatte door.. en ja, daar tussen die piepende en galmende massa zat een stem. Ik riep ja, ik kan je verstaan en schoot in de lach om mijn eigen stem. Zo hoog en benepen stemmetje had ik nog nooit bij mezelf gehoord. Het klonk alsof ik helium ingeademd had. Hahah, ik schoot in de lach, ohh whaaa mijn lach, het klinkt als een heks. Zo schel en hoog en weer met een stevige echo. Ik benoemde de echo en de audioloog veranderde iets in de instellingen. Al snel werd het geluid beter. Ik had alleen t CI in en kon hem redelijk volgen. Huh!!! Whoopwhooop! Dat is een heeel mooi begin. Ik mocht mijn hoorapparaat rechts in doen omdat de eerste dagen vooral de gehoorszenuw geprikkeld moet worden. Daarna kijken we wel verder, belangrijk is dat t geluid van de ci dominant is aan het hoorapparaat. Dat leek het geval te zijn.

Nog geen 90 minuten later stond ik buiten met een kartonnen koffertje gevuld met reserve onderdelen, batterijen, een oplader en een droogdoosje waar ik de ci in moet stoppen als ik naar bed ga. Deze zorgt dan dat alles goed gedroogd wordt en er geen defect ontstaat door eventueel vocht.

In de auto, met de airco aan,  vroeg ik mijn man om de dagen van de week door elkaar heen te zeggen zonder dat ik naar hem keek. Er was dus ruis door en de airco en de auto zelf. Zonder naar hem te kijken.. Hij zei maandag, ik zei maandag, hij zei woensdag, ik zei woensdag...Hij stelde me op de proef en zei  "gisteren", ook dat woord haalde ik er uit nadat ik hem "eikel" noemde. We moesten lachen, vervolgens kreeg ik de slappe lach om mijn eigen lach. Als een kinderstem, veel galm en echo, heel scherp, veel hoger dan normaal. Ducktails op helium. Hahaaa

Thuis aangekomen dronken we een kop koffie en hoorde ik veel geluiden voor het eerst met een ci. We aten er een appelflap bij, jeeeetje wat kraakt dat ding, alsof ik op een kiezelpad loop! Sommige dingen klonken als altijd, zoals bijv de kraan. Maar het merendeel klonk raar en lachwekkend. De hond die blafte en klonk als een piepende cavia met de baard in de keel, de wc spoelde door en klonk als een emmer water waarin een straal water kletterde. Mijn man, die klonk alsof iemand hem bij zijn edeledelen vast had en voorbij komende auto's maakte echt wel heel veel herrie. Eerder als een overkomend vliegtuig. 

Daarintegen, ik liep met de hond die middag en hoorde ik voor het eerst weer mijn eigen voetstappen. En een duif die roekoe zei klonk zoals ik het me in mijn hoofd herinnerde maar al heel lang niet meer hoorde.. waaaww!

Savonds op de bank hoorde ik ineens een piano in mijn linker oor. Alsof er akkoorden gespeeld werden en er iemand een melodie tussendoor pingelde. Irritant! Toen ik t ci afdeed, was het weg. Zette ik hem op, en t was er weer. Ok, dan maar even door bijten. Het is niet hard, maar wel erg aanwezig. Savonds was ik k.o. ik sliep als een roosje. 

Mijn bevindingen van de dagen die volgende zal ik per dag in de volgende blog bij houden voor tenminste de komende dagen. Voor mijn gevoel heb ik een vliegende start gemaakt en kijk ik nu al uit naar de dagen die gaan komen!