#8 De eerste maand.

Waaw... in één woord WAAW...

Precies een maand geleden kreeg ik mijn processor en werd het CI implantaat in gebruik genomen. Er was veel lawaai, onherkenbare geluiden, oude "nieuwe" geluiden en nieuwe "oude" geluiden. Er was verwondering, er waren successen en overwinningen, emotionele en spannende momenten, uitdagingen en vanzelfsprekendheden..

Lees vooral de voorgaande Blogs om mijn eerste ervaringen met het implantaat te lezen..

Ja, je kunt het je als horende niet voorstellen, maar het moment dat je naast je kinderen staat en verstaat wat ze zeggen zonder naar ze te kijken, het moment dat de buurman vanaf de overkant van de straat een verhaal over een bbq vertelt en je verstaat wat hij zegt en je zelfs de grap die volgt woord voor woord kunt horen, is gewoon ongelooflijk als dit jaren onmogelijk voor je was.

Het moment dat je andere vraagt om vooral niet zo hard te praten omdat het niet nodig is. De keer dat je in de tuin staat en je realiseert wat je allemaal hoort.. gewoon, de vogels, de watervalletjes van de vijver, de pomp van t zwembadje... De kippen die tokken en de auto die voorbij komt.. normale geluiden.. maar.. ik hoorde ze niet..  gewoon bizar..

Ik ging met de kinderen in de tuin in het zwembadje. Ik kan met een met zo'n speciale waterprove-kit het ci gebruiken en "gewoon" horen.. Ik was zo blij dat ik het water hoorde kabbelen en spetteren dat ik er emotioneel van werd... het geluid had ik al heeel veel jaren niet gehoord.. voor mij was het in het zwembad altijd stil.. het geluid zat diep in mijn hoofd verstopt en overviel me toen het er ineens was.. 

Geluiden en stemmen worden steeds natuurlijker, steeds meer zoals ze zijn of zoals ik ze herinner. De hond is weer gewoon de hond en mijn lach klinkt weer als mijn lach.. Het lukt om te bellen zonder al te veel inspanning.. een overwinning want bellen vind ik nog steeds eng.. (beetje mini-traumatje door alle telefoongesprekken die niet goed gingen de afgelopen jaren vermoed ik..) In een woord; ongelooflijk!! Ik weet al niet meer hoe het was voordat ik het ci kreeg.. zo snel wen je aan het nieuwe horen.. ik ben zoo dankbaar en zo blij!

Ik ben pas en maand onderweg en ervaar zovaak dat het beter gaat dan voorheen.. Ik kan weer lachen om een grapje op een feestje want ik krijg ze mee, ik kan reageren op verhalen van andere omdat ik ze versta en hoef niet iedere keer om verduidelijking te vragen.. 

Maar.. en ja, natuurlijk is er een "maar"...

Ik blijf namelijk slechthorend, het is geen heilige graal en er zijn nog tig moeilijke luistersituaties. Bijv. als er redelijk wat achtergrond geluid is blijft verstaan lastig. En zijn er nog genoeg momenten dat iemand zijn vraag of antwoord wel moet herhalen. Er zijn mensen die toch nog te zacht klinken of te zacht praten en is een gesprek met meerdere personen een uitdaging. Kijk ik naar links, hoor ik niet wat er rechts gezegd wordt en andersom... het ci luistert naar voren gericht en dempt omgeving. Het geluid van de stem  aan de andere kant is dan echt weg. Het is bijna als het grapje dat mijn vader vroeger maakte..  "Als u naar rechts kijkt, ziet u links niks en kijkt u naar links, dan ziet u rechts niks... nou dat heb ik dus met horen en met zien, hahah. 

Van het weekend hadden we een bbq, de eerste keer in een gezelschap sinds de operatie.. na 3 uur had ik hoofdpijn. Toch was het fijn om samen te zijn met zo veel mensen. Men zag dat ik genoot en benoemde dat ik straalde. Zo voelde ik me ook in mijn element onder de mensen, gezelligheid. Ik genoot met volle teugen, zoals ik allang niet meer deed van dit soort feestjes. Misschien was het zelfs zoals het ooit was.. pfff

Naarmate de avond vorderde merkte ik dat ik minder ging horen. Naja wel horen, maar niet verstaan. En jawel, die verdomde piano pingelde weer in mijn hoofd.. Gewoon te veel prikkels zegt men bij Adelante. Daar krijg je hoofdpijn van en verminderd je spraakverstaanbaarheid.. Alrighttt.. en doorr..!! Zolang ik dingen kan duiden en weet waar het vandaan komt, weet ik dat ik er controle op heb en het beter zal worden met de juiste inzet.

De grootste "maar" zit hem momenteel vooral in draagkracht/ draaglast. Alle plannen die ik had om te doen tijdens de revalidatie zijn tot nu toe niet gelukt. Dingen als de zolder opruimen of een kast eens helemaal opruimen. Maar ook iets als een online schminckcursus volgen, het luisteren van een podcast of luisterboek of gewoon simpel weg wat schrijven in mijn bullet journal.. Ik ben zooo moe.. Gewoon al na 2 uurtjes leuk doen met de kinderen, of een bak koffie bij iemand thuis, een hapje op t terras enz... futloos, moe, op, mentaal zo moe.. niet fysiek want mijn lijf mankeert niks, maar het lukt me moeizaam om iets te gaan doen nadat ik (te) veel prikkels heb opgedaan. Ik kan het niet goed uitleggen maar mijn hersens lijken dan te moe om te denken of te functioneren.

Ik hoor zonder filter zoals een goed horende. Mijn gehoorszenuw en brein maken dikke overuren. Ik vermoed dat mijn MS bijdraagt aan die vermoeidheid, dus doe ik mijn best om TEVEEL prikkels te mijden maar toch te wennen aan veel/ meer prikkels. Ik wil namelijk niets liever dan gewoon weer overal aan meedoen. De betrokken mensen vanuit de revalidatie trappen op de rem. Bianca geef het wat meer tijd. En, eerlijk waar, ik doe mijn best!